राजु र छिमेकी काका

(सौर्य दैनिकमा प्रकाशित २०६८ चैत ५ गते । )
राजु सक्नेजति आफ्ना सबै काम आफैं गथ्र्याे । स्कुलको काम सकेर फुर्सतमा आमालाई समेत सघाउने गथ्र्यो ।
एक दिन आमाले सबै कपडा धोइवरी सुकाइदिनु भयो । सुकेपछि आमाले नै पट्याएर राखिदिनुभयो । आमाले इस्त्री लाउन भने भ्याउनुभएको थिएन । त्यसैले राजुले आफैं इस्त्री लाउने विचार ग¥यो ।
विहान पाठसाठ सकेर राजु कपडामा इस्त्री लाउने तर्खरमा लाग्यो । कपडा निकाल्यो । तर इस्त्री भने राखेको ठाउँमा थिएन । यताउता उता खोज्यो, कतै पाएन ।
“आमा....इस्त्री त छैन, नि ! कता परे छ ?” आमासँग सोध्यो ।
आमाले पनि यता उता खोज्नु भयो । कतै नपाएपछि दिक्क भएर भन्नुभयो– “अस्ति पल्ला घरे काकाले लगेका, ल्याएका छैनन् कि क्या हो ! कस्ता छिमेकीको फेला परियो भने, जे लगे नि, फर्काउनै नजान्ने ! ”
राजुका ती छिमेकी निकै धनी थिए । घरमा मोटर थियो । छोराछोरी बोर्डिङ स्कुलमा पढ्थे । हर कुरामा आफूलाई अरुभन्दा अलग्गै देखाउन खोज्थे । तर, आफूलाई चाहिने ुामान्य कुरा पनि कुरा पनि किनेर राख्दैनथे । धेरैजसो छिमेकीकै घरबाट लगेर काम चलाउँथे । उनले त्यस्ता सामान धेरैजसो माग्ने घर भने राजुकै हुन्थ्यो ।
ल्ैजान त लैजान्थे तर काम सकेपछि कहिल्यै फिर्ता ल्याउँदैनथे । आफूलाई चाहिँदा आफैं लिन नगइ सुखै थिएन । उनको त्यस्तो बानीले राजु र उसका आमा–बा सबै नै दिक्क थिए ।
 स्कुल जाने बेला हुन लागिसक्यो, कपडामा लाउन इस्त्री नै छैन । राजुले सोच्यो– कसरी पाठ सिकाउने होला यिनलाई ? निकै बेर सोचेपछि उसको दिमागमा एउटा उपाय फु¥यो ।
 राजु धोएका आफ्ना सबै कपडा बोकेर राजु तिनै छिमेकी काकाको घरतिर लाग्यो । त्यहाँ पुगेर इस्त्री माग्यो । उसले त्यहीँ इस्त्री ततायो । आरामसँग बसेर भएभरका लुगामा इस्त्री ग¥यो । महँगो विजुली त्यसरी खर्च भएको देख्दा छिमेकी काका मनमनै मुर्मुरिए । मुखले केही भनिहाल्न भने सकेनन् । सबै कपडामा लगाइ सकेपछि राजु इस्त्री त्यहीँ छाडेर घर फक्र्यो । 
 भोलिपल्ट विहान पनि ऊ तिनै छिमेकीको घर पुग्यो । उसले झोलाभरि कपडा लगेको थियो । अघिल्लै दिनजस्तो आरामसँग त्यहीँ बसेर इस्त्री ततायो, कपडामा लगायो । काका भने भित्रभित्रै मुर्मुरिइरहेका थिए । छटपटाएर घरी भित्र, घरी बाहिर गर्थे । केही भन्न सकिरहेका थिएनन् । काम सकेर इस्त्री त्यहीँ छाडी राजु घर फर्कन लाग्यो 
 त्यो देखेर काकाले नरम बन्दै भने, “राजु, इस्त्री त लान बिस्र्यौ नि ! घरमै लगे त तिमीलाई दिनहुँ आइरहनु पर्दैनथ्यो नि, बाबु !”
काकाको कुरा सुनेर राजुलाई हाँसो थाम्नै मुस्किल प¥यो । मनमनै हाँसो दबाएर भन्यो–“काका तपाइँलाई नै दुःख नहोस् भनेर त हो नि मैले इस्त्री छाडेको ! बारम्बार इस्त्री माग्न हाम्रो घर आइरहँदा तपाइँलाई पनि त दुःख होला नि ।” राजुको कुरा सुनेर उनी केही बोल्न सकेनन् । सरमले शिर निहुरियो । त्यस दिनदेखि उनले अरुकामा मागेर काम चलाउन पनि छाडे ।